A Converxencia. Capítulo 7

Gasolineira abandonada. FLICKR.

Pablo Pesado.

O ano 747, estaba a dicir, chegou o Reinado. Unha Alemarco de quincuaxésimo sexta xeración recibiu como herdo dun seu veciño con quen mantiña unha revirada relación un libro inútil morosamente palimpsesteado por algún louco. O acto conformaba un insulto público —feito en que xa me detiven— que ignoraba, no entanto, que os Alemarco mantiveran a privada tradición da lectura e da escritura no segredo do fogar; quere dicir, ignoraba que o volume legado constituía algo máis do que unha maldición. Intrigada a Alemarco herdeira polo posíbel sentido oculto do agasallo, interpretándoo talvez como un sinal de que o seu veciño dominaba tamén a arte do decifrado e que para alén averiguara partillaren mester, decidiu rever as grafías gravadas en punta de lapis, que creu pertenceren ao propio finado. O que descubriu nelas, como será talvez evidente, era unha descrición bastante completa dunha sección xenerosa de todo o existente, aquela que percorreran algo máis de cen anos atrás catro viaxeiros mozos seguindo un dos raios da Converxencia.

As posibilidades políticas dese mapa humilde que era o único mapa real da historia contemporánea —embora adoptase o formato da guía de viaxes e non o da cartografía— eran inmensurábeis mais tamén, pensou a chefa dos Alemarco, ilusorias. Antes planificar calquera conquista do espazo era preciso construír un Reino e, sob o seu xugo, un exército. A Análise histórica dos sistemas animais de propulsión aérea: da cobra voadora ao ornitóptero humano (Volume I. O pulo) —ou, máis ben, a escrita a contrafío que tamén contiña—atesouraba indicacións valiosas para alcanzar ese fin.

Os Alemarco, todos os Alemarco que existiran até ese momento, eran os únicos vivos na converxencia que dispuñan da noción gasolina. Todos os outros a apagaran por desnecesaria había aproximadamente 650 anos. É certo que o concepto sobrevivira soamente con dificultades: moi cedo a familia, que a salmeaba xunto a outras nas súas leccións sobre o outrora glorioso, considerou que a palabra debía de referir algún tipo de enerxía. E como o concepto de enerxía, en ausencia da electricidade e dos seus manípulos, tamén experimentara un corremento, pasando a ser unha forma controlábel de vento, sopro, vida —tres palabras agora sinónimas—, gasolina acabou por se converter, en fin, nunha forma de espírito vital que os antigos canalizaban a través das artes da respiración profunda, que atesouraban en templos ad hoc, e que debidamente dirixida era capaz de movimentar vehículos e maquinaria pesada. Esas indicacións esguelladas abondaron para a Alemarco comprender de que falaba o viaxeiro cando mencionaba os depósitos de combustíbel líquido que foran encontrando na súa errancia. O vello sangue rexio, interpretou a herdeira, comezaba a clamar polo seu segundo advento.

A historia a partir deste punto pode ser facilmente colixida. A gasolineira máis próxima non foi difícil de achar seguindo o raio preciso da converxencia. Un experimento corriqueiro mostrou que para os autómatos do pasado recuperaren o seu elán perdido, apenas era necesario depositar o líquido no seu interior e accionar as chaves —algo así xa transmitía, na realidade, a doutrina escolar Alemarco. Malladoras, tractores e rozadoras —aquelas cuxas chaves e engrenaxes toleraran a ferruxe—, acaparadas e rehabilitadas coa intelixencia das Alemarco máis ilustradas, recuperaron entón a súa marcha. A sinxeleza con que aqueles gólems renderon os seus servizos á incipiente monarquía validou as súas pretensións conquistadoras. Imitando señoríos laicos e eclesiásticos que viviran tempos había moito esquecidos, as futuras raíñas alugaron ás futuras súbditas o uso da maquinaria, acostumándoas ás facilidades da mecánica e ao pago adiado dos alugueres.

Cando os callos das mans camponesas comezaron a amolecer chegou unha longa estación de colleitas ruíns; as débedas, liberalmente fiadas en primavera, foron impiedosamente reclamadas no inverno. Como ninguén as puido pagar, as Alemarco admitiron en troco excepcional a cesión da propiedade das terras de cultivo, que pasaría a ser arrendada ás traballadoras polos seus novos donos. O estrito segredo sobre as orixes daquilo que facía mover aqueles artellos que multiplicaban o trigo e descansaban as costas impediu calquera revolución: domesticou. O bibliotecario coevo, que dispuña dos coñecementos para opor algunha resistencia, foi cauciosamente subornado. Abonda con saber que a única ciencia existente calou e colaborou. O ano 747 —estaba a dicir anteriormentre— chegou o Reinado.

O Reinado durou 297 anos e estivo en todo momento predestinado ao fracaso. A Raíña —calquera raíña que fose entre o 747 e o 1044— ignorábao; tamén o ignoraba o pobo. Sabíano, porén, as bibliotecarias, que se serviran de grimorios e ecuacións mistéricas raspiñadas de manuais de matemáticas da Educación Secundaria Obrigatoria para prenunciaren —en estritísimo segredo— o retorno daqueles tempos tranquilos en que o traballo era infinito e as persoas libres. Os imperios necesitan expandirse; esa é a súa sístole e, cando carentes dela, traen unha diástole a contratempo chea de violencia. Mais o Imperio Alemarco —que renunciara, por certo, a ese nome familiar, pasando a denominar as seus soberanas como As da Liña de Po, sendo Po e a súa Liña algo que deberei explicar noutra altura— carecía de política exterior porque carecía de veciños. Así, toda a riqueza que subtraía dos plebeos era reinvestida en caprichos arquitectónicos monstruosos pois, ao cabo, non había brazos con que construír un exército —debían ser ocupados co sacho e co angazo—, non había reinos veciños que conquistar con ese exército, non había mercadoras ás que lle comprar tapices dispendiosos e non había outras casas nobiliarias en face das que ostentar eses tapices.

Gordo en mais-valías, o Reinado decantou a suor súbdita das frontes en construcións pétreas que, densamente agargoladas para emular as ilustracións turísticas conservadas pola Biblioteca, parecían zoolóxicos de granito. Así que a numeración das raíñas foi avanzando alastraron as construcións luxuosas; que eran, a dicir verdade, unha ostentación innecesaria de sobranzaría, pois non había outrén para disputar o territorio. A memoria imperfecta das vellas cidades, no entanto, guiaba o furor arquitectónico daquela familia que quería recrear a verticalidade e densidade do recordo urbano con materiais improvisados. Antes de desistir desa soberbia, contentáronse con erixiren labirintos que ultrapasaban a aldea e levaban a ningures, estatuas de quimeras sinistras que se acumulaban no medio da floresta e que mesmo aos animais daban terror, catedrais horizontais —a perda da tradición da enxeñería e da arquitectura dificultaba traballar na vertical— que, vazadas, conformaban esaxerados almacéns de ecos.

Procurar explicación a cada tolice rexia sería entediante, como tamén o sería expor aquí o seu catálogo, que cada descendente foi acrecentando. O absoluto monopolio enerxético obrigaba á aquiescencia absoluta dos gobernados, que aceptaban de bo grado as monarcas temperadas, as ensandecidas, e incluso as directamente torturadoras. Pois a memoria recolleu durante centurias casos de veciños obrigados a actuar como cans no espazo público, regatos poluídos como ameaza colectiva, sacrificios improvisados dun animal —un porco, dado que as vacas foran subtraídas nos primeiros anos da apocalipse— por domicilio á converxencia.

O decurso das xeracións alemarquianas foi construíndo unha socialidade cadora máis aparatosa, de tal maneira que incluso ser un pobre desgraciado, un pobre de pedir, na Franza de Frandisga XIII era simplemente esgotador. O protocolo a manexar por un vilán francés —de Franza— do século nono ultrapasaba con moito o exixido a un valet de chambre na corte francesa —da outra Franza, da antiga e occidentaloeuropea, enténdese— de Carlos VI. A prohibición da pesca nocturna de especies diúrnas, por exemplo, foi no inicio unha brincadeira de corte instituída polo rexente Domenco II e nunca empregada para punir; mais cando a súa filla Dxoana XI a Leguleia quixo regulamentar por completo o dereito na aldea e recompilou os edictos dos cen anos anteriores, considerou que o seu pai debera de ter bos motivos para interditar esa práctica puxo medios para asegurar a súa desaparición. Tres raíñas despois, nos tempos de Dxoana XII, un infante perverso valeríase da lei para se vingar dunha aldeá que se resistía ás súas galantarías, impondo fortes multas a súa familia, secularmente pescantina.

Entre as irreverencias desa liñaxe que nunca conseguiu ser máis do que un pastiche do Imperio co que soñaran as súas devanceiras, ocupa un lugar de relevo o culto matriarcal á gasolina. A mitoloxía oficial, sempre en metamorfose e autoherexía, proclamou análogos o petróleo, o sangue rexio e o nada da converxencia; manifestacións todas tres dun poder arcano que daba e quitaba a vida, activaba e cesaba o movemento, liberaba ou estagnaba a fecundidade —tamén esas tres ideas eran agora análogas. Para rubricar esa mitoloxía terrorífica —o burato central non perdera nunca o seu carácter sinistro— organizáronse libacións públicas e periódicas en que a raíña engolía benzina rebaixada con augardente; o obxectivo era, ao parecer, depurar aos poucos ese pesado sangue que o cruzamento cos campesiños durante os primeiros séculos fora depositando no sistema circulatorio monárquico. Supúñase así —sen o afirmar nunca claramente— que chegaría unha Raíña de sangue lixeiro e negro como as panteras que absorbería o furado da converxencia e con ese poder incoaría unha Idade escura, populosa, abastada.

Como contradicindo a  finalidade do propio acto, non era infrecuente —tampouco esixido— que despois do libamento a raíña escollese entre o pobo un varón fértil para celebrar unha cópula pública. O home —xeralmente un pai de familia, xa en posesión da casa familiar— era despido por dúas adxutoras que o abluían co combustíbel sobrante da pipa da que bebera a raíña. Moumábanlle algunhas poucas palabras ao ouvido, que o público presupuña ensalmos para lle arreitar o membro. Cumprido este requisito —o certo é que, por conxuro ou por fortuna, non se coñecera un caso de amante que non estivese prestes ao acto— a monarca encabalgaba a súa parella até colectar unha exaculación tradicionalmente veloz.

O acto resulta —para o meu ollar e con certeza para o outro ollar que, en lendo isto, se dispón simetricamente oposto ao meu ollar— indescifrábel. E, todavía, como todo acto humano, con certeza era rico en socioloxías e antropoloxías que explicarían a súa produtividade política, ecolóxica e sistémica. Detectar eses arcanos está fóra das miñas posibilidades, mais podo rabiscar unha ou dúas ideas que tomo sen moito convencemento:

• A monta transgridía propositada e publicamente a cesura feudal, expondo á ollada popular a fraxilidade da liame que compón todo poder. A ostentación da propia fraqueza constituía, por iso mesmo, unha demostración máxima de forza: eu son aquela que incluso pode deixar de ser o que é sen deixar de o ser.
• A monta distinguía un labrador como concubino provisor da raíña e, por tanto, labrador imperfecto ou mestizo, que nunca tería dereito á paternidade sobre a prole monárquica, mais si a sospeita, veciñalmente compartillada, de ser o pai dun posíbel delfín rexio. Sería entón lóxico concluír que as monarcas facían uso da monta para disolveren as posíbeis disidencias aldeás precisamente fodendo nos seus liderados, que pasarían a ser obxecto de desconfianza colectiva e mesmo de remorsos propios, pois o mal feito contra a raíña podería redundar en mal feito contra o sangue do seu sangue, a súa crianza conxectural.
• A monta recordaba que o corpo da raíña, como calquera parte ou atributo dos que o compoñen, non era análogo aos corpos da subditaxe. Estes últimos dispóñense, na escada do ser, no mesmo escalón que ocupan os porcos pendurados despois da matanza e en xeral os cuadrúpedes vivos ou mortos, quere dicir, o degrau do Ser que se compón de materia cárnica. O corpo rexio é naturalmente distinto. Nocións como a de pudor non lle aplican, pois non é no corpo onde reside a intimidade dunha raíña; do mesmo modo que resultaría inoperante xulgar unha orde real de fustigación como cruel —non hai Intención na acción da raíña, mais pura e cristalina Execución.

O fin da monarquía estaba predestinado, e non apenas pola súa incapacidade para advir realmente Imperio, mais por un cálculo rudimentar que a casa real preferiu desconsiderar ou que, simplemente, errou. Estimando que unha gasolineira dispón dunha media de 12.000 litros, e que o consumo doméstico do tractor era moderado —en tanto que, como vía disciplinar, conviña limitarlle o seu uso aos camponeses, para así valorizáreno con xusteza— a gasolina existente na gasolineira achada polos primeiros e derradeiros viaxeiros de Franza sería suficiente para irrigar entre 230 e 260 anos de actividade agrícola moderada. Concluído ese período de graza, o combustíbel fallou, e a ideoloxía oficial, carente do seu lubricante, deixou de percutir.

Un verdadeiro Imperio controlaría as subversións coa violencia dos seus corpos uniformados, ou subornaría unhas cantas familias para convertelas en capataces contra a disidencia, ou aseguraría o tránsito da vasalaxe enerxética para outra forma de dominación, ou simplemente empalaría as mazás podres na praza municipal. Ningún deses recursos tiña, no entanto, o Reinado: nin milicias con que reprimir, nin moeda con que untar, nin futuro con que prometer. O día que se fixo público que a gasolina acabara, comezaron a ser planificadas as execracións populares. Como a dúbida resistía, e foran feitas algunhas promesas vagas dun depósito lonxíncuo de combustíbel, a execución do planeado demorou aínda unhas semanas; non máis, en todo caso, do que aguantou a credibilidade desas ilusións. Esgotadas estas, unha eficaz comitiva de veciñas derrubou a porta da entrada e axotou pola vila adiante as catorce integrantes da familia Alemarco. Andaban integramente espidas e ían atadas de tornecelos e pulsos formando unha procesión; as verduras, o cuspe cichado, a lama amontoada nas adxacencias dos carreiros esvaraban pola súa pel desterrada. Algunha veciña cruel xostregaba as nádegas da realeza cunha cana de vimbio; os outros, sen aprobaren a azouta, tampouco a desaprobaban en alta voz.

A monarquía foi expulsa da aldea aínda alxemada e cun saco de mazás e patacas amalloado ao tornocelo da derradeira persoa da ringleira. A idea, moi popular, de facelos cargar con cadansúa roda de tractor ao pescozo non vingou finalmente; por moito que furibundas, as veciñas aínda respectaban a integridade daquela maquinaria agrícola que nunca volvería funcionar mais que, conservada, permitiría soñar con un día en que o fixer.

No último momento, cando os da Liña de Po —agora si, constituíndo, unha indubidábel liña— xa se comezaban a desintegrar no horizonte, unha voz campesiña clamou pola Raíña. Era un adolescente que acudía correndo. A familia real non gardaba esperanzas de restitución, mais a comitiva detívose uns segundos, porque incluso cando na mente non hai esperanza hai partes do corpo, como as pernas, que se negan a perdela. O rapaz tirou un coitelo que agachaba nas costas e alí mesmo esfaqueou a matriarca, deixándoa axeonllada e desventrada. Ninguén da realeza lembraría, anos despois, terlle feito nada en particular a aquel bárbaro. Moitas horas despois, incapaces de desalxemaren os pulsos e por tanto de enterraren a muller, decidiron carrexar no exilio con ese roto cadáver rexio, con ese gran fracaso, con ese testamento.

Advertisement