Os corpos fráxiles: Capítulo VIII

Copas de viño. PXHERE.

Sofía Fernández.

Cada día da miña vida anoto todo o que sinto/ ou penso que sinto nun diario. Así desde que tiña vinte, xa hai unha década. Nas últimas semanas, a miña letra, trémula, debullou palabras, espalladas por un papel amarelento

LUNS — de —-

Fuxín. Marchei. Comín sushi no bar do lado da casa. Hai tempo que non como peixe e fíxome mal no estómago.

MARTES —de —

Na oficina Kati repróchame outra vez que marche. Di que teño moitos clientes.

Di que está farta de levar ela soa a galería. A galería que levo eu, que non ela, que precisa a miña axuda, pero eu calo non lle contesto sorrío sixilosamente eu eu eu

MÉRCORES — de —

finalmente atopo un bo barato. teño un código promocional porque no ano pasado viaxei +- 20 veces París- Lavacolla. cando chamo o papá dime nena que non facía falta. pola noite vou durmir esquézome de lavar os dentes. volvín fumar, so 1 cigarro. Síntome pequeniña cando me meto na miña —inmensa pero incómoda— cama.

Cando volvo á galería leo a nota que deixou Kati, algo así como que estes días non vai estar, que volverá o luns –o día que eu marcho– e que non me preocupe, pero que ela ten que arranxar outros asuntos. Penso que non me importa demasiado, que amañarei soa estes catro días e que deixarei todo organizado para marchar o tempo que sexa. A mañá pasa sen sobresaltos: un par de mulleres que preguntan polo prezo dos cadros, unha familia que visita París e merca unha postal, uns españois cos que falo en castelán, e un home que me di que lle gusta moito a pintura que temos de Le Jacs. Xusto antes de ir, o meu teléfono soa. É aquel home ao que non lle prestei demasiada atención, dime:

            –Bonjour, c’est —?

E pronuncia o meu nome con acento francés, cousa á que nunca rematarei de afacerme.

            –Oui, c’es moi. Ça va?

            O home dime que quere finalmente expor o seu representado na galería, que vive en Francia desde hai anos, o boas que son as súas referencias, que expuxo en Art Basel e unha morea de cousas máis ás que non lles acabo de prestar atención.

            –Okay, c’est bien.

Logo falo un par de cousas máis con el, como unha posible inauguración, medidas exactas dos cadros, datas, cuartos. Encho un papel con todos os datos cando colgo e, despois, arquívoo na carpeta de “pendentes”, que lle mando a Kati por correo para que a organice. Cando saio da galería penso en ir para a casa, mais antes de subir ao autobús leo unha mensaxe dunha das miñas amigas do mestrado, que está visitando París facendo un curso, así que decido tomar algo con ela, nun bar.

            Amanda espérame en Lespps, un bar preto da galería ambientado nos anos oitenta cunha carta de viños xigante coma os seus prezos. Ela pide un viño branco e eu un tinto, polo que remataremos pagando vinte euros. Cando vexo a Amanda cústame recoñecela: máis fraca, co pelo máis curto e os ollos máis cheos, cun estilo diferente ao habitual, diferente. Fundímonos nunha aperta, dígolle que me alegro moito de vela –non minto– e ela di o mesmo.

            –Como che vai todo por París?

            –Bueno, contéstolle, vou moito á casa, xa sabes, cousas da familia.

Alíviame a sensación de poder falarmos sen necesidade de finxir.

            –Ti que tal?

            Amanda cóntame que no último ano se prometeu co seu mozo co que xa estaba cando nos coñeceramos, que comezara a traballar no Concello da Coruña, que adoptara un cadelo, que dera o aval para mercar un apartamento.

            –Fantástico, dígolle con algo de rabia por dentro.

            –E ti que, volviches saber algo máis do innomeable despois do que pasou?

            Cando Amanda di “o que pasou” refírese ao aborto e cando di “o innomeable” ao meu ex mozo. Contéstolle que non, que despois de bloquealo en todas as partes non volvín saber nada del, que deus me libre. Hai algo no peito que me apreta.

            –Fas ben, nunca foi para ti.

            Despois cambio de tema, pedimos outro viño e comezo a sentirme máis lixeira.

            –E bueno, e que non pensades Xaime e mais ti en ter outro compi?

            Amanda ri, e eu síntome graciosa.

            –Non sei, el di que aínda é moi cedo, pero eu penso que quizáis me gustaría.

            –Vin algo hai un tempo por internet. Seica hai unha empresa aquí en Francia que che conxela os óvulos.

            –Ai, nena, iso haino en todos os lados. Aínda soubeches agora diso? E logo ti, que, queres, conxelalos?

            –Nunca o pensei, pero cando lin o artigo o otro día por internet pensei en que quizais si.

            Rimos un pouco, doulle voltas á copa e á idea da conxelación na miña cabeza. Amanda pregunta pola miña vida sentimental e eu dígolle a verdade, inexistente. Os rapaces franceses que coñecera non me acabaran de gustar, e volver saír con alguén na distancia era algo que nin se me pasara pola cabeza. Logo Amanda dime se me apetece bailar, que están pondo no bar unha canción que lle gusta. Imos polo terceiro viño así que acepto, e despois duns dez minutos movéndome comézame a doer a cabeza. Pagamos cada unha trinta euros, non vinte, e despedímonos. Amanda apértame máis forte do que ninguén me apertou en meses.

            –Vas quedar moito tempo aquí, en París?

            –Que va —di—. Estiven a facer un curso e esta finde é a última xa.

            –Viñeches a París só para facer un curso?

            Amanda ri e despois despídese, agora xa si.

Ao día seguinte érgome con resaca. A miña cama branca vólvese un barco, e nada máis pór un pé no chan teño que saír correndo para o baño. Co estómago limpo, tomo un vaso de auga, que me baixa bailando pola gorxa. Quedan tres días para o meu voo, así que me preparo para deixar todo listo para Kati, que non se teña que preocupar. Xa na galería redacto o presuposto para o noso novo artista: o contrato do comprador, o tanto por cento que levará a galería polas vendas, unha posible exposición á que invitarán a compradores de Christies, Sothebys, o cátering, mándolle unha paleta de pantones para que poida elixir a cor para preparar a publicidade. En total, un mensaxe con dez aquivos. Poño no CC a Kati e, cando remato, saio ao meu descanso.

            –Papá —digo—, que tal?

            É a primeira chamada que o meu pai recibe no día, respóndeme coa voz aínda rouca, coma se se erguese hai pouco.

            –Ola, bonita, como estás?

            Contéstolle que ben, e axiña lle pregunto pola avoa.

            –Empeorou un chisco, pero nada, segue na casa tranquila.

            Implórolle que ma pase, e o meu pai acepta. Pasamos a videochamada e de súpeto vexo a cara da avoa, branca, coas engurras difuminadas por problemas de conexión do teléfono, enchufada ao osíxeno, movendo as mans.

            –Nena, neeeena.

            –Avoa —digo—, avoíña.

            –Cando vés, nena?

            –Pronto, avoa, pronto. O luns.

            A avoa pídeme que pida por ela, e o meu pai repróbaa.

            –Non digas iso mamá, ale, ale, veña, pomos a tele?

            Quedo un anaco calada mentres vexo a avoa descansar no seu sillón, escoitando a tele que eu oio por detrás, e logo volvo ver a cara do meu pai. Falamos un par de cousas, cóntolle que casi rematamos o tema do contrato co novo artista. Meu pai non sabe se iso é bo, así que lle explico que cantas máis vendas teña a galería máis diñeiro cobraremos Kati e mais eu.

            –Xenial, bonita, alédome.

Meu pai, que tras anos de incomprensión, acepta por fin que o meu traballo sexa algo distinto aos do resto, acepta con ledicia as novas, síntollo na voz.

            –Vémonos o luns, non si?

            –Si, xa nos vemos o luns.

Advertisement