Rosa Sánchez. Feridas Como se enfronta o corpo á dor, para escapar dela, para agochala, para que non se saiba que existiu, para que non se lembre, iso é un cofre difícil de abrir. E as alertas de que algo vai mal requiren de ouvidos que non sempre saben escoitar. Os síntomas físicos non son…
Sofía Fernández. Ninguén nos prepara para unha perda. Ninguén che ofrece cursos, recursos ou asistencia, que che afagan o corpo para cando alguén se vai. Malia que sexa o curso natural da vida, o ser humano aférrase ao amor cun apego que non deixa ir. Cústanos soltar porque non sabemos como. Cando a persoa marcha,…
Pablo Pesado. [Este capítulo está fóra de concurso] 11. Non encontro ningunha ledicia en fozar nos episodios venéreos que popularon os aproximadamente 3.000 anos de converxencia que trato de cinguir con estas poucas follas. Non sinto pracer, e non por me despraceren o amor e a fertilidade, mais porque en 3.000 anos de historia —incluso…
Mercedes Martínez Modroño. Marcos É nestas horas da noite, cando acordo e sinto a Rafa durmido ao meu carón, cando as contradicións emerxen do pozo do racional e ocupan todo o cuarto, flotan nas paredes espidas, unifican esta habitación con outras camas que habitei, coma se o pasado se condensase no soño e se fixese…
Lois Z. Abriulles a porta unha nena de seis anos en pixama. Olimpia preguntoulle por seu pai. A nena botou un berro, que foi respondido pola voz de Jarlockt. Que si, que pasasen. Fentos varría cos pelos do cocote o teito da casa, de altura cómoda para un gnomo, pero non para un humano. Olimpia,…
Pablo Pesado. Un día algo insólito aconteceu. Coloquémonos nunha boa perspectiva: o último evento verdadeiramente insólito fora a desaparición dunha porción xenerosa da nosa ontoloxía; evento que, embora extraordinario, estaba afastado da aldea de Franza do ano 657 por exactamente 657 anos. A memoria da fin da civilización perdérase para quen non morase na biblioteca,…
Sofía Fernández. Cada día da miña vida anoto todo o que sinto/ ou penso que sinto nun diario. Así desde que tiña vinte, xa hai unha década. Nas últimas semanas, a miña letra, trémula, debullou palabras, espalladas por un papel amarelento LUNS — de —- Fuxín. Marchei. Comín sushi no bar do lado da casa.…
Mercedes Martínez Modroño. Laura Non me podo crer a mala sorte que teño, agora que estamos a punto de conectar co Dragón, tócame ficar fóra. Quizais é un sinal, e realmente teño que adelgazar. Todo o que non conseguiu a presión social, xa ves. Será esta a lección que o Dragón ten para min? Nada…
Rosa Sánchez. Liñaxes Despois da visita ás oficinas do Complexo Atlantis, Mariluz e Frolinda regresaron ao Tempio dell’anima di quercio en compañía de Alexander, ao que sentían máis arrechegado, despois das intimidades compartidas nas últimas horas. Tiñan programadas unhas sesións individuais antes de xantar e dedicarían a tarde a unha terapia grupal. A mesa coas…
Lois Z. “Gustaríame ter infravisión coma os elfos, pero non chega con arrincarlles os ollos”. Xzar, o nigromante. Pasaba un minuto da medianoite cando Stimpi e Carl ficharon para entrar a traballar. Foran contratados por algún Maligno do que xa non recordaban o nome para que desen boa conta dos que se atrevesen a pasar…
BiosBardia 