Xesús Manuel Lema Vidal. I ¡A forza, a morte, o arrepío do samsara! A ti, terra de sal e de diamantes, fuxo e procuro coa determinación furiosa de quen dubida. [Devezo, que así vén, así marcha, e quen máis azos ten é quen máis os perde.] Ti, terra de area nos ollos e gloria na…
Francisco Álvarez «Koki». Sulagouse a noitecos teus ollos pechados. Sulagouse… Teu corpo espido parece unha noite longa pechada nun cadaleito. As tebras volvéronse brétemas a ilusión enfeitizouse pranto. No intre dun silencio pendura… todo canto se pensa todo canto se arela. O derradeiro badelazo crispa o silencio. Cen olladas te miran cinguidas ao tempo unha…
Francisco Álvarez «Koki». Dende aquel tempo: en que empezamos a soñar, estabas ti na poesía. Logo con pasos pequenos, empezamos a seguir o teu camiño. Ti eras xa a poesía, os recantos das cousas ditas en mil nomes. Nos abriamos o pranto no berce xuvenil e espertamos. Abrimos a porta e detrás da neboa, albiscamos…
Francisco Álvarez «Koki». Estou sentado no mar, O vento pasa ao meu lado, namentres escoito un fado que o meu corazón fai chorar. O Douro comigo chora, nas ondas que veñen e van, deste intre de verán que o meu corazón namora. O fado de Dulce Pontes, sangra na beira do río. Na súa voz…
Francisco Álvarez «Koki». Nos teus ollos encontro o mar. Es como un río de esperanzas, que acumula tempestades. Nos teus peitos, escoito os teus silencios, e falo con eles pra recordar, o teu corpo de terra, e as túas correntes mariñas, na flor do deserto. Túa boca feita buguina de mar, arrólame no berce do…
Francisco Álvarez «Koki». Pra miña Galiza que me doi que este lonxe de min, Pero eu sei que ela sofre mais, por que o sufrimento de nai sempre é mais forte. Da silandeira noite e da sulagada ilusión parideira de pantasmosos fillos, quizais ti chores, Galiza, por esa longa e parideira vida de exilios e…
Francisco Alvarez «Koki». A Eliseo Alonso, in memoriam Esta tarde que falo, meu amigo compañeiro, ti que estás aí tan cerca, dentro do cemiterio. Era lonxe aló moi lonxe onde tamén se fala galego, e ti, de súpeto, sentiches que se achegaba o tempo. Despedícheste do teu amigo o que tiñas máis cerca, e voaches…
Ana Lorenzo Blanco. Ó meu xardín córtanlle as flores, que son boíñas, non ao “Baudelaire”. Unhas foxen e outras choran, e eu miro e como Safo son, infeliz. Un douto da vida dixérame tempo atrás, que despois da tormenta chega a calma. Pero despois do medo chega a rabia, e as plantiñas marchan a…
María do Cebreiro. Pasan os ríos ocultos baixo o chan das cidades, igual que pasa o amor, que afunde o corazón dos animais humanos sen que eles saiban nin coñecelo nin nomealo. Así é como uns o confunden coa fame, outros coa sede, e os máis coa transmisión de nós en outros: as trabes de…
BiosBardia 