Rosa Sánchez. Po de estrelas Mariluz colocaba enriba do altar o guión da intervención e acariñaba a estrela de cinco puntas que levaba no pescozo. A súa vida dera unha boa reviravolta despois de arder. Dirixiu unha mirada cómplice a Isaura, sentada na bancada da dereita do altar a carón dun home alto e forte,…
Sofía Fernández. Despois daquilo nunca puiden ser a mesma. Simplemente non o fun. Ao enterro da avoa viñeron unha morea de persoas. A súa amiga Milagros, os pais do Xabi, as nosas tías, a curmá Ana que é medica e fixo todo o que puido sen éxito, as amigas da infancia da miña tía Marga,…
Lois Z. Todos os días, tamén os festivos, o Maligno esperta ben cedo pola mañá. Érguese da súa xigantesca cama de lume, pon unhas mallas e dá trece voltas arredor do Palacio Infernal. Despois agárdao a sauna lista, unha meditación e máis tarde un almorzo abundante, pero tardío, para cumprir os prazos do xaxún intermitente…
Mercedes Martínez Modroño. O mar Quedou ben esa foto. Será unha desas que acaban sinalando momentos da vida, imaxes ás que nos gusta volver, das que nunca se esquece a data, o momento aquel no que foron tiradas. Están os tres, ou tres e medio, catro en realidade, diante dunha mazaira cargada de froita. Unha…
Rosa Sánchez. Feridas Como se enfronta o corpo á dor, para escapar dela, para agochala, para que non se saiba que existiu, para que non se lembre, iso é un cofre difícil de abrir. E as alertas de que algo vai mal requiren de ouvidos que non sempre saben escoitar. Os síntomas físicos non son…
Lois Z. Abriulles a porta unha nena de seis anos en pixama. Olimpia preguntoulle por seu pai. A nena botou un berro, que foi respondido pola voz de Jarlockt. Que si, que pasasen. Fentos varría cos pelos do cocote o teito da casa, de altura cómoda para un gnomo, pero non para un humano. Olimpia,…
Sofía Fernández. Ninguén nos prepara para unha perda. Ninguén che ofrece cursos, recursos ou asistencia, que che afagan o corpo para cando alguén se vai. Malia que sexa o curso natural da vida, o ser humano aférrase ao amor cun apego que non deixa ir. Cústanos soltar porque non sabemos como. Cando a persoa marcha,…
Pablo Pesado. [Este capítulo está fóra de concurso] 11. Non encontro ningunha ledicia en fozar nos episodios venéreos que popularon os aproximadamente 3.000 anos de converxencia que trato de cinguir con estas poucas follas. Non sinto pracer, e non por me despraceren o amor e a fertilidade, mais porque en 3.000 anos de historia —incluso…
Mercedes Martínez Modroño. Marcos É nestas horas da noite, cando acordo e sinto a Rafa durmido ao meu carón, cando as contradicións emerxen do pozo do racional e ocupan todo o cuarto, flotan nas paredes espidas, unifican esta habitación con outras camas que habitei, coma se o pasado se condensase no soño e se fixese…
Pablo Pesado. Un día algo insólito aconteceu. Coloquémonos nunha boa perspectiva: o último evento verdadeiramente insólito fora a desaparición dunha porción xenerosa da nosa ontoloxía; evento que, embora extraordinario, estaba afastado da aldea de Franza do ano 657 por exactamente 657 anos. A memoria da fin da civilización perdérase para quen non morase na biblioteca,…
BiosBardia 