Libros que repousan na biblioteca. Teñen as follas gastas e os bordos dobrados. Perderon o cheiro a novidade mais gañaron o cariño do tacto do lector, a honra dun subliñado, a cicatriz honrosa dunha mancha inoportuna.
Pablo Fernández Barba. Que unha novela como Cando levanten as brétemas, do escritor e guionista croata Josip Mlakić, chegase a nós da man da tradución ao galego de Jairo Dorado Cadilla, é un luxo que non merecemos. Así o digo. Cando Periférica editou hai uns anos o Manual de exilio, de Velibor Čolić, apareceu recomendada…
Eva Moreda. Preséntase Plug & Play (Contos Estraños/Urco Editora, 2015) como unha “antoloxía galega de ciencia ficción erótica”. Non é este un xénero ou subxénero do que tivese eu gran conciencia como lectora, e teño que dicir que os dous primeiros contos (“Ío Cuarta”, de Mariña Pérez Rei, e “Protogaia, o Paraíso”, de Manuel Lourenzo…
Houbo pola volta do 2010 no noso sistema literario un certo ruxe-ruxe que clamaba que xa había demasiadas novelas nosas sobre a Guerra Civil e a posguerra e que así non se podía (curiosamente, algúns dos escritores máis activos neste ruxe-ruxe tiñan escrito novelas de Guerra Civil e posguerra eles mesmos: non sei se a…
Xerardo Quintiá novelou n’O viaxeiro radical a vida de Manfred Gnädinger, Man, o alemán de Camelle, falecido en 2002 tras ver a marea negra do Prestige destruír o seu museo de esculturas canda o mar. Nas súas propias palabras, Quintiá pretendeu fuxir do tópico do anacoreta tolo con que se viña identificando o alemán no…
Viaxe á última revolución (Galaxia, 2016), de Xerardo AgraFoxo, tivo hai agora un ano certo eco no noso sistema literario como crónica xornalística orixinal e en primeira persoa da Cuba actual. AgraFoxo percorreu Cuba durante trinta e un días afastándose dos circuitos turísticos, empregando os medios de transporte que empregan os cubanos e conversando con…
Todo aquel (ou aquela) que lera O profesor de vegliota e/ou Os xornalistas utópicos podía albiscar que Manuel Veiga podía dar, máis cedo ou máis tarde, o paso que deu co libro que publicou hai uns meses: Todo ser humano é un río. É máis, talvez algún lector, entre os que me conto, botara en…
Levaba só un par de capítulos lidos de Ana e os homes de Mario Caneiro (Barbantesa, 2016) cando me entrou unha certa alarma ao constatar que o autor transitaba polo que parece ser unha das vías máis socorridas da literatura galega actual: ofrecernos unha historia universal a base de reducir á mínima expresión todo o…
