César Lorenzo Gil. Non. Non hai ningún boom da novela negra. Nin viguesa nin doutra caste. Non na literatura galega actual. Tampouco é que haxa ningún momento especialmente doce da novela viguesa. Entón, ¿por que lemos cada tres meses nalgún medio de comunicación deses que ignoran a cultura galega por sistema que existe tal fenómeno? Porque…
César Lorenzo Gil. Chamámoslle banda na lingua editorial a ese anaquiño de papel, lixeiro de gramaxe, xeralmente brilloso e case sempre impreso cun texto que abraza a capa dun libro co fin de favorecer a súa promoción. Calquera que visite unha libraría pode velos de diferentes cores e tamaños, alí tal koalas enriba de best-sellers…
Manuel Veiga Taboada. Hai algunhas semanas, o libreiro Xurxo Patiño atrevíase a recomendar a novela Lolita de Nabokov. As dúas locutoras que o entrevistaban mostraron de inmediato a súa incomodidade. Recomendar libros debe citarse entre o máis amábel que se pode facer na radio. Hoxe en día toleramos case todo. Pero este é un asunto…
César Lorenzo Gil. A semana pasada, Xerardo Vidal publicaba no seu A pequena novela galega un texto de opinión que me pareceu moi interesante, fonte deste outro. Pregúntase o escritor no seu blog se é posible que no sistema galego actual haxa posibilidade de polémicas, guerras internas, conflitos… Vidal conclúe, con certa mágoa, que a literatura…
Manuel Veiga Taboada. Hai pouco, a revista El Viejo Topo volvía publicar unha vella entrevista de Eduardo Galeano a Juan Carlos Onetti, ambos exiliados daquela en España. É unha conversa desenfadada. Onetti di que lle gustan as novelas policiais, pero lamenta a decadencia do xénero, desprazado nese momento, segundo el, pola ciencia ficción. Despois, o…
Manuel Veiga Taboada. No último libro de Amos Oz, De que está feita unha mazá?, encontro esta frase: “As cousas non están indo ben. Por exemplo, que o teu fillo medre nun mundo no que a linguaxe é a do SMS. Que a xente, se é que le obras literarias, lea só textos resumidos”. Unhas…
Manuel Veiga Taboada. Cando eu era neno, Napoleón aínda era importante. Por exemplo, nos manicomios resultaba habitual que as persoas con delirio de grandeza se identificasen con el e que incluso paseasen polo patio ou pola rúa coa man dereita en ángulo recto e introducida debaixo da chaqueta, como o representou David nun famoso cadro.…
