César Lorenzo Gil. A semana pasada, Xerardo Vidal publicaba no seu A pequena novela galega un texto de opinión que me pareceu moi interesante, fonte deste outro. Pregúntase o escritor no seu blog se é posible que no sistema galego actual haxa posibilidade de polémicas, guerras internas, conflitos… Vidal conclúe, con certa mágoa, que a literatura…
Rapazas de Polar Por Eva Moreda Capítulo 2 De volta do Nadal, algo de todo isto levaramos para Polar: pero foi con tanto disimulo que case quedou en nada, porque, de todo o que fose faxcismo, as monxas non querían nin oír falar. Nós ben sabiamos que era todo por facer ver o que non…
Manuel Veiga Taboada. Hai pouco, a revista El Viejo Topo volvía publicar unha vella entrevista de Eduardo Galeano a Juan Carlos Onetti, ambos exiliados daquela en España. É unha conversa desenfadada. Onetti di que lle gustan as novelas policiais, pero lamenta a decadencia do xénero, desprazado nese momento, segundo el, pola ciencia ficción. Despois, o…
Primeira parte do comentario crítico sobre a autobiografía de María Xosé Queizán, unha das obras máis sonadas do 2018. Xesús González Gómez. Acabo Vivir a galope, de María Xosé Queizán (Vigo, Edicións Xerais, 2018), é dicir, as súas «memorias» ou, talvez mellor sería dicilo así, a súa «autobiografía», ou quizais debiamos denominar este libro cun…
César Lorenzo Gil. Luz Pozo (Ribadeo, 1922) é unha matriarca da literatura galega. Unha voz poderosa e xenuína que sempre dá gusto poder ler de novo. Desta volta a través do libro Pazo de Tor, publicado por Alvarellos. Este poemario publícase cun prólogo de Vítor Freixanes e está baixo a edición da tamén poeta e profesora…
Desde a fundación de Biosbardia hai case cinco anos foi arela desta revista ter a oportunidade de publicar creación. Neste tempo tivemos ocasión, grazas á confianza de autoras e autores, de difundir desde esta web poesía, cómic e relato, incluso un proxecto narrativo complexo:: a compilación de seis historias, o Sextete, de Bieito Iglesias. Hoxe cumprimos…
Eva Moreda. O primeiro que se pode dicir de O meu nome é Ninguén (Xerais, 2018), segunda entrega das aventuras do inspector vigués Carlos Manso, é que supón un avance apreciable, non sei se notable, con respecto á primeira entrega, A ira dos mansos, premio Xerais 2016: unha estrutura máis ambiciosa; un mellor dominio do…
